Ludzie dookoła mnie pozwolili mi poczuć się w Lublinie, jak w domu

Rozmowa z centrem naszej drużyny, Brandonem Petersonem.

Jesteś w naszej drużynie już od jakiegoś czasu. Poznałeś kolegów, trenera, miasto. Jak Ci się żyje w Lublinie?
Jak na razie świetnie. Za bardzo nie miałem jednak okazji do zwiedzania miasta, bo ostatnie tygodnie to ciężka praca, mecze, wyjazdy. Mamy sezon za pasem, więc nie ma czasu praktycznie na nic innego poza treningami i grą. Zaległości w tym względzie nadrobię może jednak w trakcie rozgrywek.

To Twoja pierwsza wizyta w Polsce. Do tej pory grałeś w wielu krajach Europy (Szwecja, Grecja, Francja, Belgia, Turcja), ale tutaj Cię nie było nigdy nawet "przejazdem". Jeśli chodzi o pierwsze wrażenia, to jak bardzo różnią się tamte europejskie kraje od Polski?
Nie zauważam wielu różnic... Polska i – na przykład – Belgia to podobne kraje, na pierwszy rzut oka nie różniące się niemal niczym. Co innego Turcja, gdzie grałem w zeszłym sezonie. Ona jest wyjątkiem. W przypadku tego państwa oraz Polski widać, że to dwa całkowicie różne światy.

Gdy pierwszy raz przyjechałeś, sprawiałeś wrażenie nieco zagubionego, rzadko się uśmiechałeś, nie byłeś zbyt rozmowny. Co innego teraz; na treningu śmiejesz się, żartujesz z kolegami, cały czas coś komentujesz. To chyba oznaka dobrej aklimatyzacji?
Dokładnie. Wiesz, takie rzeczy przychodzą z czasem i mi właśnie z upływem czasu było tutaj coraz lepiej. Ludzie dookoła mnie pozwolili mi poczuć się niemal jak w domu. Teraz pozostaje mi tylko z niecierpliwością czekać na rozpoczęcie sezonu.

Swoje robi chyba też to, że masz obok siebie Douga Wigginsa, który – tak jak Ty – jest Amerykaninem?
Żebyś wiedział! To jest bardzo pomocne i pozwala się zadomowić oraz dobrze poczuć w obcym kraju. Dzięki temu jest mi naprawdę dużo łatwiej.

Wygląda na to, że na starcie rozgrywek niczego Ci nie brakuje, a problemy omijają szerokim łukiem. Czego zatem Ci życzyć?
Dobrego sezonu! Przyda się. Czeka nas ciężki rok.